Arapça: ulema.
Arapça alim' in çoğuludur.
Alimler, bilginler.
İslam ülkelerinde Kuran ve hadisleri açıklayıp yorumlayan din bilginlerine verilen ad. Sözlük anlamı bilgili kimseler, bilginlerdir. İslamiyetin doğuşundan sonra Araplar arasında ve diğer ülkelerde kullanılan bir terimdir. Medreseler açılmaya başlandı. Kendilerine saraylarda yer verildi. Bu din bilginleri daha sonraki yüzyıllarda gelişerek ayrı bir sınıf niteliğinde oldular.
Osmanlılarda da 14. yüzyıldan başlayarak medreselerde görevli din bilginlerine ulema dendi. Devletin şeyhülislam, müftü, kadı gibi görevlileri de ulema sınıfı içinde sayıldı. Ulema sınıfı gittikçe gelişerek Osmanlı Devletinde en önemli zümrelerden biri haline geldi. Bu gelişme 17. yüzyıla kadar sürdü. 17. yüzyıldan sonra ise Osmanlı Devletinin ulema sınıfı yozlaşmaya başladı. Ulema sınıfından olan birinin yeni doğmuş çocuğuna da beşik uleması denilerek bu san, soydan soya geçen bir niteliğe büründürüldü. Ayrı bir imtiyazlı zümre yaratıldı. 18. yüzyıldan itibaren ulema sınıfı bütün yeniliklere düşman, tutucu bir sınıf haline geldi. Bu tavrını 20. yüzyıla kadar sürdürdü. Cumhuriyet ile birlikte ulema sınıfı da ortadan kalktı.
