Kanjira, Hindistan'nın güney bölgelerinde kullanılan tef ailesinden vurmalı bir çalgıdır. Ağaçtan yapılmıştır. Bir kasnağa on adet ikişerli on zil takımı, sıra halinde takılmıştır. Ağaçtan yapılan bu kasnak 10-15 cm. çapında olup üzerine yılan ve kertenkele derisi geçirilmiştir.
Kanjira yaklaşık 1880 yılından bu tarafa kullanılmaktadır.1930 yılından sonra Hint klasik müziğinde kullanılmaya başlanmıştır.
Hindistan'da diğer vurmali çalgılar;
Zarb,
Tabla, (Arap davulundan türemiştir.)
Tzuzumi,
Kanjira,
Perküsyon olarak da bilinen vurmalı çalgılar, müzikte ritim yapısı kurulmak için kullanılır. Ritim, eski Yunanca’da akış anlamına gelmektedir. Vurmalı çalgılar ezgiye dayalı değildir. Müziğin ritmine dayalı bir enstrüman olup tef, bongo, konga, bendir, tipani, Pakhwaj örnek gösterilebilir.
Tabla(Dayan, Dagga, Bayan);
Sufi Aziz Ameer Khusrau’nun eski bir perküsyon enstrümanı olan Pakhwaj davulunu ikiye bölerek tabla adlı vurmalı çalgıyı geliştirdiğine inanılır. Tabla parmak uçları ile ve avuçları açık tutarak çalınır.
Hint müziğinde önemli yeri olan iki başlı davul şeklindeki Pakhwaj, Mridang antik bir enstrümandır. Dhrupad şarkıcılarına eşlik ettiği ortaçağ döneminde çok popülerdi. Bu günkü isminin Moğol döneminde kullanılan bir çeşit davul olan Awaj'dan türemiştir. Vurmalı çalgılar (perküsyon aletleri) üzerine elle, başka bir cisimle vurularak, çalkalayarak , sürtülerek veya ovularak ses elde edilir.
