16. yüzyılda ortaya çıkıp 17-19. yüzyıllarda gelişen, Haiku bir tür Japon lirik bir şiir türüdür. Her devrin usta bir haiku kalemi vardır ancak şimdiye kadar haikunun gelmiş geçmiş en usta kalemi Basho (Başo) kabul edilmektedir. Matsuo Başo (Basho) Haiku'nun babası olarak bilinir.
Başo ilk haiku' sunu her biri kendisi için özel bir anlam ifade eden farklı, örneğin Tosei (yeşil şeftali) gibi takma adlarla yayımlamıştır.
Haikai'nin ilk beyiti doğanın özünü yakalayan kısa ve kafiyesiz üç mısradan oluşan bir şiir üslubudur. Japon Haiku çoğunlukla 5-7-5 ölçülü üçlü kelime öbeklerinden oluşup kelimeler sütun halinde yan yana sıralanır. Haiku'nun vazgeçilmez bir unsuru da somutluğu ve hali hazıra olan bağlantısıdır. Bilhassa geleneksel Haikular, Kigo ile mevsimlere imada bulunurlar.
Temel özellikleri olarak okuyanın kendi tecrübesiyle tamamladığı bitmemiş, açık metin karakteri de gösterilebilir. Metinde her şey söylenmezken duygular nadiren isimlendirilir ve bunların şiirde yer alan somut şeyler ve bağlamdan çıkarılmaları lazım gelir.
