Goygoycular,
Iskatçılar,
Sebilciler,
Kasideciler,
Kabakçılar,
Dilencilik, yardıma muhtaç olduğunu iddia ederek başka insanlardan yiyecek veya para isteme.
Geçimini bu şekilde sağlayan kişiye dilenci denir. Dilencilik dünyanın en eski mesleklerinden biridir. Osmanlı Devletinde, dilenciliğin değişik türleri vardı. Mezarlıkların kenarında ıskatçılar, sebillerin önünde sebilciler, sesine güvenen kasideciler, mevsimlik işçi gibi çalışan kabakçılar, muharrem ayında ortaya çıkan goygoycular ve nefsini terbiye etmek için el açan dilenciler.
Günümüzde de dilenciler, Osmanlıdan miras kalan yöntemlere yenilerini ekleyerek, el açıp para istemeye devam ediyor. Dilenciler için sebil kenarları, cami ve mescit önleri, köprü üstleri, zengin konak önleri gibi mekanlar, günlük cironun en fazla olduğu yerlerdi. İzni olan dilenciler bile buralarda dilenmek için halk arasında Dilenci Şerefiyesi denilen rüşveti, bekçi ve belediye çavuşlarına vermek zorundadır.
İstanbul' a mahsus Goygoy veya Hoygoycular olarak adlandırılan dilenciler grubudur. Osmanlı Devleti’nin son dönemine kadar varlıklarını devam ettiren Goygoycular, Muharrem aylarında ortaya çıkardı. Teşkilatları gereğince altı'şar kişilik gruplara ayrılan ve birbirlerini omuz başlarından tutarak tek kol nizamında yürüyen goygoycular, başlarında yemeniden bir sarık, sırtlarında bezden cübbe, ellerinde değnek, ayaklarında yarım bir pabuç, yarım mest, omuzlarında ortasından bölünmüş biri önde biri arkada iki ağızlı beyaz bez torbalar asılı gezerdi.
