Develerin severek yediği dikenli bir çöl bitkisi. Zehirlidir.
Develere çöl gemileri denir. Bu mübarek hayvan çölde bir ay aç susuz, yemeden, içmeden yürür. Çok dayanıklıdır. Develerin yaşadıkları yörede yetişen bir ağaçtır. Develer en çok bunları severek yerler. Bu dikenler ayakkabınızın altından battığında ayakkabıyı deler.
Hatta büyük ve kurumuş olanlar araçların araç lastiklerini bile patlatabilir. Develer işte bu dikenleri çok severler. Besin kaynakları da bu dikenlerdir. Gördükleri yerde o dikeni koparır çiğnemeye başlarlar. Keskin diken devenin ağzında yaralar açar. Açılan yaralar kanar. Akan kan tuzludur. Tuzlu kanın tadı diken ile karışınca bu devenin daha çok hoşuna gider. Sürekli kanayan ağız içinde yenilen diken ile ağız yeniden kanamaya başlar. Bu böyle devam eder. Yani yedikçe kanar, kanadıkça yer, bir türlü kendi kanına doyamaz. Bu olaya harese denir. Eğer bu duruma engel olunmazsa kan kaybından deve ölür. İşte bu devenin severek yediği diken ağacına deve dikeni denir.
Hani atalarımızın dediği gibi deve dikeni sever. Bazı insanlar da dikeni sever.
Kendi kanının tadından hoşlanan ve sarhoş olan insanlar vardır. Öyleki ölürler bile.
