Ölüm ve doğal afetler üzerine özel bir ezgiyle söylenen koşmalardır.
Ölüm konulu şiirlere Sözlü Türk Edebiyatında Sagu, Divan Edebiyatında Mersiye adı verilir.
Atasözü, Ayin,
Bilmece,
Cumhur,
Deme, Deyiş, Devriye,
Destan, (Seyrani ve Aşık Ömer bu alanda ünlüdür. Kayıkçı Kul Mustafa’nın Genç Osman Destanı en ünlüsüdür.
Efsane,
Fıkra,
Geraylı,
Güzelleme, (Karacaoğlan 17. yy.)
Halk şarkısı, Hikmet, Horyat, Halk şiiri, Halk hikayesi,
İlahi,
Kalanderi, Kavuştak,
Koçaklama (Köroğlu XVI. y.y. ve Dadaloğlu XIX.y.y.),
Koşma (Tanınmış koşma şairleri Karacoğlan, Bayburtlu Zihni, Aşık Ömer, Erzurumlu Emrah).
Mani,
Masal, (Eflatun Cem Güney).
Nefes, (Edebiyatımızda Pir Sultan Abdal nefesleriyle ünlüdür.).
Ninni, Nutuk,
Selis,
Semai,
Şathiye,(Karacaoğlan).
Tapuğ,
Taşlama, (Aşık Dertli, Bayburtlu Zihni, Ruhsati ve Develili Seyrani önemli taşlama şairleridir. Divan edebiyatındaki adı hicviye’dir).
Tekerleme, Tevhid, Türkü,
Varsağı, (Bu da dörtlüklerin içindeki bre, hey, behey gibi ünlemlerle sağlanır. Hayattan ve talihten şikayet üzerinde sık sık durulur. Bu türün en güzel örneklerini Karacaoğlan vermiştir.).
Halk Edebiyatının tanınmış simaları;
16. yüzyıl:
Köroğlu, Kul Mehmet, Aşık Garip, Aşık Kerem
17.yüzyıl:
Karacaoğlan, Kayıkçı Kul Mustafa, Aşık Ömer, Kuloğlu, Ercişli Emrah
18.yüzyıl:
Gevheri
19.yüzyıl:
Dertli, Dadaloğlu, Erzurumlu Emrah, Bayburtlu Zihni, Seyrani, Ruhsati
20.yüzyıl:
Aşık Veysel, Aşık Ali İzzet, Aşık Murat Çobanoğlu, Aşık Reyhani, Aşık Şeref Taşlıova.
