Yak,Tibetçe yak.
Tibet sığırı,
(Bos grunniens).
Tibet öküzü,
Seba,
Otas (Moğolca).
Horuldayan sığır,
Özellikle sırtına fazla yük yüklendiği zaman çıkardığı, seslerden dolayı denir.
Tibet' te, Asya'nın bazı yörelerinde yabani veya evcil olarak yaşayan, kılları uzun öküz türüdür. Boynuzlugiller (Bovidae) familyasından Tibet ve Himalaya bölgeleri ve de Moğolistan'da bulunan uzun tüylü kamburlu bir sığır türüdür. Büyük evcil bir nüfusa ek olarak, küçük korunmasız vahşi bir yak nüfusu vardır. Evcilleri de, yabanileri de sürü hayvanlarıdır.
Yabani Tibet sığırı dünyanın en soğuk ve en ıssız bölgelerinden Tibet yaylasında kışın 4 200 - 4 500 metre arasındaki, yazın ise 6 000 metreye kadarki yüksekliklerde yaşar. Biraz daha ufak olan evcil yak adeta Tibet'in sembolü haline gelmiştir. Bu mandamsı hayvan, sütü sağıldıktan başka, binek, çekim ve yük hayvanı olarak da kullanılır.
Tibet'liler ekşimiş yak yağını çok severler. Yaklar tehlikeli dağ geçitlerinde ağır yükler taşırlar. Otomobil yolu olmayan ve insanların zamana değer vermedikleri bu yüksek ülkede, yak bütün ulaştırma problemlerini tek başına halledebilmektedir.
Yak'ın kuyruğunun uzun tüylerden meydana gelmiş kaim bir püskülü vardır. Bu tüylü kuyruk bir zamanlar çok rağbetteydi ve devlet memurlanyla subayların başlıklannda rütbelerini gösterir bir süs olarak kullanılırdı. Bu kuyruklar ayrıca boyanıp sopalara geçirilir ve sinek öldürmede de iş görürdü. Bugün Tibet' te tarım islerinde kullanılan yakların çoğu kuyruksuzdur. Çünkü kuyrukları çoktan kesilip satılmıştır. Yak' lar yükseklerdeki vadilerde yetişen kaba ve tel tel otlarla sabah erken ve akşamlan geç saatlerde beslenirler. Gündüzleri dik ve çorak yamaçlarda dinlenirler. Görme ve işitme duyguları pek o kadar keskin değilse de, koku alma duyguları fevkalade gelişmiştir.
