Jean RACINE (1639-1699).XVII. yy. Fransız edebiyatının önde gelen şairlerinden ve trajedi yazarlarından olan Racine iyi bir eğitim görmüştür. Özellikle Yunan trajedi şairi Euripides (Öripid)' den etkilenen Racine, Fransız klasik trajedisinin gelişmesinde büyük rol oynamıştır. XVI. Louis (Lui) döneminde saray tarihçiliği de yapmış olan Racine, eserlerinde Yunan mitolojisi, Filistin tarihi ve İngiliz saraylarından seçilmiş konuları işlemiş, genellikle tutkularına esir olmuş kişilere yer vermiştir. Tanzimat Dönemi'nde yaşayan edebiyatçılar üzerinde de ekili olan Racine' nin, Andromaque (Andromak), Berenice (Berenis), Bazanet-Bajazet-Bayazıt (Bazane), Iphigénie (İfijeni) ve Phaidra-Phedre (Fedra) adlı eserleri ünlüdür.
"Britannicus" "Neron Devrine Ait Manzum Piyes"in (Britannicus; 1669), Ünlü Yunanlı komedi yazarı Aristofanes'in "Eşek Arıları: Yargıçlar" (İÖ 422) oyunundan uyarlamış olduğu "Davacılar" (Les Plaideurs; 166 yazarın tek komedisidir. Osmanlı tarihini değiştirerek yazmış olduğu "Bayazıt" (Bajazet; 1672) ise yıkımla sonuçlanan tutkulu ve kıskanç bir aşk ilişkisinin öyküsüdür. 35 yaşında sanat yaşamının doruğuna yükselen Racine Yunan mitolojisinden konuları işleyen "Iphigenie"yi (1674) ve derin şiirsel bir trajedi olan "Phaidra"yı (Phèdre; 1677) yazdı. Racine başyapıtı sayılan "Phaidra" sahneye konduktan sekiz ay sonra tiyatroyu bıraktı. Nedeni tam olarak anlaşılamadıysa da dinsel çevrelerin tiyatroya karşı giderek artan tepkisi altında kalmış olabileceği sanılmaktadır. Bundan birkaç yıl sonra bir dostunun ısrarı üzerine iki trajedi daha yazdı. "Ester" (Esther; 1689) ve "Atali" (Athalie; 1691) adlı bu iki oyunun konuları Kutsal Kitap'tan alınmıştı.
Yazara yaşamının son yıllarında kral tarafından Fransa' nın resmi tarihini yazma görevi verildi. Yeniden dine dönen Racine 20 yaşında dindar bir kızla evlenerek yedi çocuk sahibi oldu. Fransız toplumunda saygın bir yeri olan Racine'in oyunları daha yaşadığı dönemde Fransız tiyatrosunun klasikleri arasına girdi.
